Nieuws

‘Dit is niet wie hij is, dit is zijn ziekte’

Geloof

‘Mijn geloof is wat me staande houdt. Mijn oma was belijdend christen. Van haar heb ik een bijbel gekregen. Ik deed er vroeger niet veel mee, maar het was wel een houvast. Toen ik het twintig jaar geleden moeilijk kreeg in mijn huwelijk, ging ik naar de kerk met het idee: als ik mij bekeer, helpt God mij. Sindsdien leun ik op het geloof. Mijn toenmalige man heeft borderline en een sociaalemotionele stoornis. Simpel gezegd: hij is heel asociaal. Als zijn vrouw en mantelzorger heb ik het zwaar gehad. Van ons bestek en servies was geen onderdeel compleet, want hij gooide er te pas en te onpas mee. Maar ik heb altijd gedacht: zijn moeilijke gedrag, dat is niet wie hij is, dat is zijn ziekte. Zoals God onder alle omstandigheden van mij houdt, zo hou ik ook van anderen en dus ook van hem.’

Hoop

‘Ik wil nu met wie ik ben en met wat ik heb meegemaakt, andere mensen hoop geven. Bij Steunpunt Mantelzorg (onderdeel van ZwolleDoet!) ben ik als vrijwilliger gespreksleider voor een lotgenotengroep. In die groep zitten mensen die samenwonen met een partner met dementie. Het gedrag komt vaak overeen met dat van mijn ex-man. Niet willen douchen of agressief zijn bijvoorbeeld. Ik begrijp heel goed dat je als partner niet altijd de keus hebt om iets aan de situatie te veranderen. En dat je dat ook niet altijd wil. Je wil niet weg bij de ander. Je wil dat het béter wordt. Dat als je morgen opstaat, het dan anders is. De gesprekken die we voeren in de lotgenotengroep kunnen iemand zijn dag maken. Het is een gelegenheid om even de deur uit te gaan. En de anderen vinden niet gek wat iemand vertelt, want die maken thuis vergelijkbare dingen mee. En als de een vertelt dat zijn vrouw goed reageert op dagbesteding, dan geeft dat de ander weer hoop.’

Liefde

‘Momenteel heb ik geen liefdesrelatie. Ik zou dat wel willen, een man om samen met de kinderen dingen te ondernemen. Met mijn ex-man heb ik nog altijd contact. De kinderen ook. Ook mijn vierde kind, die een andere vader heeft, is van harte welkom bij hem. De vierde kwam in de tijd dat we in scheiding lagen. Hij zei toen: ‘dat is een kind van jou, dus hij hoort er ook bij’. Kijk, die kant heeft hij ook. Mijn eigen ouders zijn gescheiden en zelf ben ik bij beide vaders van mijn kinderen weg. Juist ik weet hoe belangrijk het is om contact met elkaar te houden. Je bent ooit om een reden bij elkaar gekomen en je hebt het ondanks alles ook heel vaak fijn gehad samen. Zelfs in de roerige tijden hadden we als gezin theemomenten. Dan dronken we thee, keken we naar de sterren en praatten en lachten we. Dat kan en wil ik nooit vergeten.’